De Achtbaan en het Hoogste Punt - een verhaaltje
Door: Chandar voor De Warrenaren
Het was de laatste dag van het jaar en we waren met KONIJN in de bossen van de Veluwe. In een klein café in het dichtstbijzijnde dorpje zat het bestuur bijeen om onze aannemer te kiezen. Het voelde als een moment van rust, maar met een grote spanning en knoop in onze buik voor wat er aan zat te komen. Een beetje als bij een achtbaan waar je nog niet eerder in bent geweest. Wanneer je met de karretjes omhoog getakeld wordt, tk-tik-tik-tik-tik-tik, op weg naar het hoogste punt. Vanaf daar konden we zien hoe de baan zou lopen, de bochten en de kurkentrekkers, de loopings en de tunnels.
Voldoende tijd om de hele baan van begin tot eind in ons op te nemen en te genieten van het uitzicht was er niet. Want de eerste grote val begon direct in het nieuwe jaar nadat we voor de aannemer uit Andijk hadden gekozen. We namen hen, en de rest van ons bouwteam, mee naar De Ceuvel. De adviseurs, aannemer en onze architect waren er allemaal bij. We presenteerde ons ontwerp, onze visie over duurzaamheid en betaalbaarheid, over de groep met wie wij samen willen wonen en leven. We gingen hard aan de slag om bedragen te hangen aan de onderdelen van de tekeningen. “Wat kost een kilo beton? En zoveel stukken hout? En hoe duur is het als we die twee dingen aan elkaar willen vastmaken?” De eerste echte looping kwam in de aanloop naar de zomer toe. De temperatuur begon te stijgen en ook sprongen bij de eerste echte onderhandelingen de vonken er vanaf. Een nieuwe ervaring voor ons allen, en vooral voor Gerard en voor Jacob die in de voorste karretjes het dichts op het vuur zaten.
We schoten uit de looping met een ondertekende bouwteamovereenkomst in onze zak en stegen omhoog naar het volgende deel van de rit. Voor ons lag een langgerekte kurkentrekker. Gerard en Jacob riepen naar achteren dat we goed op weg waren, en dat we voor de herfst een aannemingsovereenkomst zouden hebben. We werden heen en weer geschud, op en neer, boven was onder en andersom. De g-krachten werden ons soms bijna te veel, en toen we in het wagentje van de architecten keken zagen we dat Anja in haar eentje zat, we waren Boris kwijt geraakt. Gelukkig viel hij even later weer terug het zitje in met nieuwe energie. Just kwam terug uit Italië en Merel sprong na de zomer ook in een karretje. Joey stapte, hemel zij geprezen, ook weer in.
De wagentjes denderde ondertussen voort, soms op, soms neer. We hebben pittige keuzes moeten maken om te komen tot een gebouw dat we ook echt kunnen bouwen en betalen. We hebben nu een groot deel betonnen vloeren, niet langer zijn die allemaal een combi met hout. We gaan zelf onze keukens kopen en laten installeren en we zullen zelf vloeren leggen en muren moeten verven. Maar de houten pilaren zijn er in gebleven, de groene gevel uit tweedehands meerpalen ook. We hebben een energieneutraal ontwerp met onze eigen energie-heipalen voor warmte en koude, we plaatsen 196 zonnepanelen en prachtige houten CLT muren door het hele gebouw.
Richting het einde van de rit schoten we een tunnel in. We probeerden zo veel als mogelijk een overzicht te bewaren maar het zicht was beperkt. Dit is voor ons nog steeds de eerste keer dat we dit doen. We maakte een overzicht van alles wat we nog moesten doen en controleren. Alle contracten met de installateurs en de aannemer. De tekeningen van de architect en het uitgeschreven ontwerp in de bestekken van hen en de constructeur. Alle offertes, de hellingshoek van de garage, de voorwaarden voor de subsidies, de hypotheek met de bank, de leenovereenkomst met het participatiefonds, een EPC en MPG berekening uit laten voeren, de dakopstanden checken, algemene technische voorwaarden langslopen, het technisch ontwerp op fouten controleren, en nog honderd andere punten. We zagen licht aan het einde van de tunnel. Bij dit flauwe schijnsel liepen we alles langs en onderhandelde tot de laatste snik met de aannemer.
De zon scheen in onze ogen, het werd steeds helderder en we reden de tunnel uit. De documenten stonden zo goed als vast, de bedragen die eraan hingen ook, bijna. De laatste week dachten we het einde van de rit in zicht te hebben. Onverwachts vielen we tot twee keer toe nog in een steile 90o graden hoek naar beneden, keihard richting de bodem. Alleen omdat we als team bij elkaar in de wagentjes bleven zitten en samen bleven werken schoten we weer omhoog, naar een mooi en vlak gedeelte. Vanaf hier hebben we nu in de verte uitzicht op een duurzaam gebouw, veel hout, met prachtig veel groen, allemaal gezamenlijke ruimtes waar we lief en leed kunnen gaan delen, samen zullen gaan wonen en in de zomer van 2022 naartoe kunnen verhuizen.
De adrenaline zit nog in onze lijven en we zijn een beetje duizelig. Maar in 2021 gaan we bouwen aan dit geweldige gebouw met een nu al geweldige gemeenschap. Ook zullen we keuzes gaan maken over het interieur en nu het fysieke ontwerp is afgerond kunnen we ook de sociale architectuur gaan ontwerpen. Gedurende de rit van afgelopen jaar zijn meerder van de Warrenaren een karretje ingesprongen om mee te helpen aan de financiën, het dakontwerp, de gevel, het oogsten van materialen, en in het nieuwe jaar is er plek voor nog veel meer mensen om mee te doen. We zien een lange sliert voor ons van wagentjes waar we met z’n allen inzitten, op weg naar ons duurzame woongebouw.
We zullen samen kiezen hoe we ons huis willen inrichten. Hoe zien de ruimtes er straks uit, wat staat daar allemaal in de gemeenschappelijke woonkeukens, de woonzaal, de makerspace en multiruimte, de studeerkamer en meditatiehoek, de kinderkamer en de muziekruimte, de tuin en het dakterras? Daarnaast gaan we keuzes maken over de beste manier om die keuzes te kunnen maken. Hoe gaan we om met het delen van auto’s, de productie uit onze groentekas, het inkopen van voedsel en het boeken van de multiruimte, het organiseren van al die mooie muziekavonden en buurtfeesten? Daarbij komt het gebouw er niet vanzelf, en niet op precies het niveau van kwaliteit dat wij voor ons zien. Dit proces gaan we bewaken en ook dat doen we samen, want als groep staan we sterk. We kijken er naar uit om al jullie wagentjes weer aan te haken voor de rit van het aankomende jaar. Samen gaan we dit unieke gebouw, deze leefwereld uit onze dromen, realiseren.
Alle moois, geluk en liefde voor het nieuwe jaar, en tot snel!