[Blog] Naar het bos om te denken over de stad
Door: Chandar van der Zande
We houden eigenlijk niet zo van het woord bestuur, maar we hebben ook niet voldoende de tijd genomen om een ander woord te bedenken. Trekkersgroep? Aanjagers? Kerngroep? Ach, we hebben het er maar bij gelaten. We zijn in ieder geval met z’n zessen nadat Joey zijn Master in Wageningen ging doen en hij moest zorgen voor de collectieve gemeenschaps-boerderij Toca do Coelho (De Warren in t Portugees) welke we vier jaar geleden waren gestart.
We gingen een weekend naar Nunspeet, naar een klein huisje in het bos. We hadden veel te bespreken, zo moesten we feedback geven op het schetsontwerp dat net was gepresenteerd, enorm veel ontwerpbesluiten nemen, en het hebben over de organisatie, structuur en planning. Ook wilde we reflecteren op ons samenwerken, met aandacht voor wat allemaal goed gaat en waar we nog konden groeien. Door wat ruimte te scheppen en er de tijd voor te nemen, namen we aan dat we op een goede en gedegen manier naar elkaar konden luisteren, goed de input van de groep konden analyseren en zo de juiste weging zouden kunnen maken en goede besluiten zouden kunnen nemen.
We begonnen de zaterdag met een team-sessie waarbij we onder begeleiding van Eva (samenmeteva.nl) de ruimte kregen om elkaar te vertellen wat we top vonden in de samenwerking met elkaar, waar we nog extra aandacht aan wilde besteden naar de toekomst toe en wat we konden verbeteren in onze samenwerking. We keken naar onze en elkaars visie op De Warren, wanneer dit een succes zou zijn, wanneer we ontevreden zouden zijn, en hoe we hiervoor kunnen waken. Het bracht ons dichter bij elkaar en zorgde voor begrip en een positief gevoel naar de toekomst toe.
De reflectie op het schetsontwerp kreeg eerst onze aandacht. We moesten snel een analyse doen van alle feedback die we hadden ontvangen van de 50 toekomstige bewoners op de drie varianten die voorlagen. Wat vonden ze geweldig? Wat minder? Welke optie kozen ze, en waarom? En wat vonden we er zelf van als bestuur? Hoe konden we dit wegen? In onze eerste reflectie leken we vrij ver uit elkaar te liggen. 2-2-2 was de stemming. De inzichten van de groep maakte echter veel los en een patroon begon zich te vormen. Mensen vonden de durf en de ruimtelijkheid fijn van het radicale ontwerp, maar zochten ook geborgenheid en een stukje gemeenschappelijkheid met een kleinere leefgroep. Uiteindelijk konden we het als bestuur eens worden en hadden we onze feedback paraat voor de architecten de dinsdag er op.
Jacob had een enorm lange lijst gemaakt met te nemen programma besluiten en dit nam veel van de overige tijd in beslag. Welke gemeenschappelijke ruimtes wilde we behouden van onze lange wensenlijst? Welke konden gecombineerd worden? Hoe groot moesten deze zijn? Welke functies en faciliteiten diende er per verdieping beschikbaar te komen? Hoeveel mensen zouden deze dan delen? Wat voor faciliteiten zouden de individuele kamers krijgen? We hadden gelukkig een enorme bron data en voorkeuren opgehaald door Kim en geanalyseerd door de commissie Samen Leven. Na uren kletsen waren we er uit en hadden we nog genoeg tijd om het water in te rennen van de Zandenplas.